Είπαν όλοι πως πέθανες, χάθηκαν τα παιδιά σου,
κανείς δεν άντεξε ποτέ τόσο μεγάλο πένθος,
μα Εσύ, από τις στάχτες σου ξαναγεννιέσαι πάλι…
Ακέουσα στο σκοτεινό σπηλάδι, μαγνάδι αργοΰφαινες
άβροτη, δυσπενθούσα, αιώνες τώρα τέσσερις
στης ακρωρίας καρτερείς ζώπυρο σταυροδρόμι,
την κόρη του Πανδίονα τη Μαύρο χελιδόνα
τα μυστικά που κέντησες με την καυτή σου ανάσα
αντίδωρο πανίερο της Λευτεριάς να στείλεις.

Και οι πηγές σου κρύσταλλο, πάγος, αιώνες τώρα
κρατούν λαφίνα στο γκρεμό, σφιχτά φυλακισμένη,
οι μυγδαλιές αστόλιστες, οι μορφονιές στα μαύρα,
μόνο ο κούκος τό’λεγε, πικρόχολο τραγούδι,
«Ακόμα τούτην Άνοιξη, Ραγιάδες, Ραγιάδες…»

Οι αλυσίδες θα κρατούν το φως φυλακισμένο,
ώσπου να φέρει μήνυμα η Μαύρο χελιδόνα,
το λάβαρο να στεριωθεί ψηλά στην Άγια Λαύρα,
να το βιγλίσουν οι Αετοί ν’ ανοίξουν τα φτερά τους,
οι μυγδαλιές ανθόλουστες , τ’ αγρίμια απ’ τις σπηλιές τους
να ξεχυθούν στα διάσελα, τη Λευτεριά να κράξουν…
«25 του Μαρτιού, η πιο λαμπρή ημέρα
του Γένους η Ανάσταση, του κόσμου η ελπίδα!»

Πατρίδα Ελλάδα, η σκλαβιά εσένα δεν σου πρέπει…
Σήμερα ο Τάρταρος ριγά, σχίζονται τα επουράνια,
τα Θεϊκά τα τέκνα σου, τ’ αθάνατα παιδιά σου,
που νίκησαν το θάνατο, αναστηθήκαν πάλι.

Ο Ηρακλής με λεοντή πλάι στο Θοδωράκη
Βροντοφωνάζει, «ΕΛΛΗΝΕΣ!!!» Και τρέμουν τα ποδάρια.
Αίαντας Τελαμώνιος, αρπάζει τον Ανδρούτσο,
πιάνουν το χάνι της Γραβιάς, αδιάβατος ο δρόμος,
δακρύζουν οι βουνοκορφές, λυγίζουνε τα δένδρα,
κλείνουν τη στράτα του Μοριά με το δασύ τους στέρνο…

Ο Λεωνίδας μάχεται μαζί με τους τριακόσιους
στης Αλαμάνας γέφυρα, τρία σπαθιά αλλάζει
κι ο Διάκος του χαμογελά και του εχθρού φωνάζει,
«Πάρτε κι εσείς και η πίστη σας, Μουρτάτες να χαθείτε»
απ’ το συμπόσιο το ιερό, δεν έλειψε ο Πηλείδης·
στα Δερβενάκια καρτερεί του Δράμαλη «Περσιάνους».

Στενάζει η γη κι ο Χάροντας, τις αλυσίδες σέρνει
χαράζει πέρα η αυγή, το Γένος ανασαίνει…
Ήταν χιλιάδες οι ψυχές στο κάλεσμα ετούτο
κι όλοι γελούσαν και γιορτή στο Ζάλογγο εστήσαν…
Ανάσταση ο θάνατος, την Λευτεριά σαν φέρνει,
Θάνατος είναι η αποδοχή σκλαβιάς, πικρό σκοτάδι.

Χαίρε ημέρα λάμπουσα, μαρμαρυγή της δόξας!
Θύελλες θα ’ρθουνε ξανά και σκοτεινά φεγγάρια,
μα Εσύ θα φέγγεις πάντοτε, λάβαρο θ’ ανεμίζεις,
να γνέφεις σ’ όλες τις γενιές της Λευτεριάς το πάθος…

(Δροσοφίλημα)
Τάκις Τζίβας.