Σάββατο 25 Νοεμβρίου της Αγίας Αικατερίνης, Μεγάλη η Χάρη της. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θανιωτών, άγιος Γεώργιος, χάρισε μια μαγευτική βραδιά, στο πανέμορφο πολιτιστικό κέντρο του χωριού. Περισσότερα από 140 άτομα έγιναν μάρτυρες μιας άψογης οργάνωσης, θερμής ατμόσφαιρας και πολλές θύμησες, φώτισαν παλιές καλές εποχές. Έπειτα από μια σύντομη αναφορά σε όλα  τα προηγούμενα διοικητικά συμβούλια, του πολιτιστικού μας συλλόγου, από την εποχή ιδρύσεως του και αφού εξέφρασε τις ευχαριστίες προς όλους που εργάσθηκαν για το καλό του χωριού, ο Πρόεδρος μας Πατέρας Δημήτριος, έδωσε το λόγο στους επίτιμους προσκεκλημένους. Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου κ. Δημήτρης Τυροβολάς. Κατόπιν το λόγο πήρε ο πρώην περιφερειάρχης Πελοποννήσου κ. Λαμπρόπουλος Παναγιώτης. Μάθαμε για τις πάμπολες δυσκολίες  που αντιμετώπισε ο Σύλλογος στην «παιδική του ηλικία». Αναφέρθηκε στη δράση  και την προσφορά του συλλόγου, στην τοπική κοινωνία. Υπήρξε πολύ διαφωτιστικός. Κατόπιν ο κ. Μαυραγάνης διατελών για πολλά χρόνια πρόεδρος και ταμίας του Πολιτιστικού Συλλόγου Θανιωτών Αθηνών, μας μίλησε για την προσπάθεια και την βοήθεια που προσέφεραν όλοι οι Θανιώτες που ζουν μακριά από τον τόπο τους, για την βελτίωση των υποδομών του χωριού τους…Γενικά όλες οι προηγούμενες διοικήσεις εργάσθηκαν σκληρά, για να δρέπουμε εμείς σήμερα, τους καρπούς του μόχθου τους. Έπειτα από όλα αυτά η ατμόσφαιρα πήρε το χρώμα σχολικής αίθουσας, αφού το λόγο πήρε ο αγαπητός διδάσκαλος κ. Σπυρόπουλος Χρήστος. Με το βλοσυρό του πάντα ύφος, μας έφερε αιώνες πίσω, τότε που ο γιος του Λυκάονος Θάνας, έχτιζε τον όμορφο αυτόν οικισμό, δίνοντας τ’ όνομά του. Σ’ αυτόν το λόφο ο τραγοπόδαρος Πάνας, στόλιζε τα μαλλιά των Δρυάδων και Επιμηλιάδων με ανθούς  μυγδαλιάς. Ευλογημένες θύμησες…Σαν τελείωσαν τα διαδικαστικά, ο «Μαέστρος» της βραδιάς πήρε το μαγικό του ξυλάκι και άρχισαν  οι πινελιές μνήμης… Πρώτη η κ. Αθανασία «Κολαράκου» μας περιέγραψε με μοναδικό τρόπο την αγωνία και τους κόπους που έκαναν τότε για λίγο νερό. Τι ιστορία κι αυτή! Βροντόφωνη και παραστατική, σωστή θεατρίνα. Δώδεκα τη νύχτα, τα νεροβάρελα φορτωμένα στ’ άλογα και οδεύουν για τον Αι Θύμη, να πάρουν το πρώτο νερό… Η κ. Αθανασία και ο μπάρμπας της. Για κακή τους τύχη η αμελής γαϊδάρα δεν φρόντισε να τους ενημερώσει ότι γέννησε στη μέση του δρόμου. Αδύνατο το μικρό προσπαθεί να στερεωθεί στα πόδια του, γλιστρά και ξανά το ίδιο. «Ανιψιά  Σταυροκοπήσου! Ο Διάβολος!!!» Τ’ άλογα φούρμαζαν ανήσυχα, στύλωσαν τα πόδια στο χώμα και δεν κάνουν βήμα. Τα μεγάλα αυτιά του γαϊδάρου ενισχύουν περισσότερο τους φόβους τους στην σκοτεινή νύχτα.  «Μη μιλάς παιδί μου και μας πάρει ο Σατανάς τη φωνή!» Κάθε προσπάθεια του γαϊδάρου να σηκωθεί ορθός και μια προσευχή! Έπειτα από αρκετή ώρα ακούστηκε μια φωνή άπ’ τον Αι Θύμη:  Ε ρε μπάρμπα Μήτσο, η γαϊδάρα της Μαρίτσας είναι μωρέ, που γέννησε η βλογημένη, στη μέση του δρόμου. Τράβα και μη φοβάσαι μωρέ χέστη! Τι προσβολές και αναθέματα άκουσε η γαϊδάρα και η Μαρίτσα δεν λέγεται…Το καταπληκτικό είναι που σταματούσε κάπου κάπου η κ. Αθανασία και μας ρωτούσε: Με ακούτε; Σε ακούσαμε κ. Αθανασία κι ευχόμαστε του χρόνου να μας ειπείς περισσότερα… Ο Αποστόλης ο Μπάρκας μας μίλησε για το πηγάδι της Σβώλαινας, τον θέρο που μαζί με τα δεμάτια, κουβαλούσαν και μια πέτρα, για να ισορροπεί το φορτίο στη ράχη του ζώου…Έτσι χάθηκαν οι πέτρες της χίμιζας, κατέληξε χαριτολογώντας… Τις «θύμησες» έκλεισε ο λαογράφος Σπύρος Καλδής από την Συλίμνα.

Πήγαιναν στα πλατώματα, Θανιώτισες για ξύλα
και τα γαϊδούρια φόρτωναν, πουρνάρια και αφάνες
οι Συλιμνιώτες ζήλεψαν, αρπάζουν τα γαϊδούρια
και στη Συλίμνα τάφεραν, για να τα ξεφορτώσουν.
Μονάχα μια Θανιώτισα, τα «μπόσικα» βαστάει
δίπλα στα ζώα και κρατά, θανάτου κλαδευτήρα.

Σταθείτε όλοι μακριά, χέρια να μην σας κόψω

κι αφήστε μας να φύγουμε, στα σπίτια μας να πάμε.
Και οι Συλιμνιώτες θαύμασαν, την τόλμη της την τόση.
Πες μας κυρά πως λέγεσαι, ποια είναι η γενιά σου;
Μαριά με λένε στο χωριό, στην άκρη να περάσω…
Έτσι τα ξύλα γλίτωσε, γι’ αυτήν όλοι μιλούνε.

Η βραδιά συνεχίστηκε με τραγούδι ζωντανό, από κ. Μαυραγάνη, όμορφο δημοτικό, συνέχισε ο μικρός Σταμάτης «Σήκω επάνω Δημήτρω μ’ και βάλε τα καλά σου» τη σκυτάλη πήρε ο καλλίφωνος Παπά Δημήτρης και μας νανούρισε με γλυκές μελωδίες…
Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε με χορό, κέφι τραγούδι  άφθονο κρασί και μια ευχή ταξίδευε από χείλη σε χείλη: Πάντα τέτοια, και του χρόνου παιδιά.
Από αυτή την συνάντηση βγήκαν πολλά θετικά πράγματα, αξίζουν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι κι άλλα τέτοια ανταμώματα. Ένα πιάτο φαγητό, δυο  γλυκές κουβέντες αρκούν για να μας φέρουν πιο κοντά, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι…

Τ’ ομολογούν τα χείλη τους, το λέει η ματιά τους

Αν είστε άξιοι δείξτε μας, δρόμο που θα μας βγάλει

σε μυγδαλιές ολάνθιστες, στο πράσινο αλώνι

να`ρθει ο Χατζίνας με βιολί, Φουρλέκας με κλαρίνο
και σε χορό πυρρίχιο, όλοι ν’ ανταμωθούμε
τις έχθρες μας να σβήσουμε, τις μικροπρέπειες μας.

Δεν έχω να ειπώ περισσότερα, τα είπατε όλα με τον δικό σας απλοϊκό τρόπο, αγαπητοί μου Συγχωριανοί. Σας ευχαριστώ.