Στο περιθώριο αναγκάζονται να ζουν οι πάσχοντες από χρόνιο πόνο. Καρκινοπαθείς και άνθρωποι με προβλήματα στα οστά και τις αρθρώσεις υποφέρουν αβοήθητοι, χάνουν τη δουλειά τους και την προσωπική τους ζωή. Ακόμη και γιατροί δεν γνωρίζουν πώς να τους χειριστούν, με αποτέλεσμα το 38% των ασθενών να μένουν χωρίς διάγνωση και θεραπεία για πάνω από έναν χρόνο.

«Ο χρόνιος πόνος έχει επίπτωση στην ελληνική κοινωνία αντίστοιχη με εκείνη το καπνίσματος», τόνισαν σε ενημερωτική εκδήλωση που έγινε το περασμένο Σάββατο ο καθηγητής Φαρμακολογίας κ. Δημήτρης Κούβελας, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Αναισθησιολογίας κ. Αθηνά Βαδαλούκα και ο οικονομολόγος της Υγείας κ. Κώστας Αθανασάκης.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένας στους πέντε Ευρωπαίους πολίτες υποφέρει από πόνο, ο οποίος διαρκεί περισσότερο από τη φυσιολογική περίοδο ανάρρωσης, που είναι οι τρεις μήνες. Μπορεί να προκληθεί από αρθρίτιδα, καρκίνο, διαβήτη, τραυματισμούς ή χειρουργικές επεμβάσεις.

«Είναι ένα βαρύ φορτίο για τον ασθενή», σημείωσε η κ. Βαδαλούκα, διευκρινίζοντας ότι μπορεί να οδηγήσει σε φυσική και ψυχολογική αναπηρία, ενώ σχετίζεται με ψυχολογικές διαταραχές, όπως το άγχος και η κατάθλιψη. Η αρνητική του επίδραση επεκτείνεται πέρα από το άτομο που υποφέρει, επηρεάζοντας τα αγαπημένα του πρόσωπα. Ο κ. Αθανασάκης έκανε λόγο για τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, το οποίο εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 1,5% και 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και είναι αντίστοιχο με εκείνο του καπνίσματος.

Ελάχιστα είναι τα μέσα που διαθέτουν τα δημόσια νοσοκομεία για να αντιμετωπίσουν τον πόνο. Παρότι ο πόνος αναγνωρίζεται πλέον ως νόσος, η χώρα μας διαθέτει μόλις 45 ιατρεία πόνου, τα οποία δεν είναι θεσμοθετημένα και τέσσερις υπηρεσίες κατ’ οίκον νοσηλείας.

Τα ιατρεία λειτουργούν με πρωτοβουλία των αναισθησιολόγων και σε καθαρά εθελοντική βάση: «Αναγκαζόμαστε να κινούμε μόνοι μας τα φορεία με τους βαριά πάσχοντες, καθώς δεν υπάρχει διαθέσιμος τραυματιοφορέας», υπογραμμίζει η υπεύθυνη του ιατρείου πόνου στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο κ. Αθηνά Βαδαλούκα. Σε κάθε κέντρο πόνου -εξηγεί- θα έπρεπε να εφαρμόζεται μία πολυπαραγοντική προσέγγιση, με τη συνεργασία επαγγελματιών Υγείας διαφορετικών ειδικοτήτων. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει και η συνεισφορά ψυχολόγων ή κοινωνικών λειτουργών είναι εθελοντική.

myhnews