Δεν υπάρχει αμφιβολία ό,τι οι κοινωνίες βαδίζουν ένα αργό και καταστροφικό δρόμο, χορεύουν θα έλεγε και ο ποιητής το ‘τελευταίο ταγκό της πεταλούδας’. Στον κόσμο των θνητών ο διαρκής πόλεμος μεταξύ δίκαιου και άδικου, σωστού και λάθους, φωτός και σκότους, αλήθειας και ψέματος τώρα βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο. Η υπεροχή της ύλης φαίνεται πως κερδίζει οριστικά τη μάχη της εξουσίας. Έπεισαν τους λαούς πως η τεχνολογία θα βελτιώσει τη ζωή τους, η τεχνολογία ήρθε, εξαπλώθηκε ανά τον κόσμο μα η ανακούφιση της ζωής τους ακόμα να φανεί. Ο κόσμος της πληροφορίας υποτίθεται ό,τι θα ένωνε τους λαούς και θα τους έφερνε πιο κοντά, έφερε αμύθητα κέρδη στις τσέπες των εταιριών και χιλιάδες κακά γεννήθηκαν την επομένη (απολύσεις, τρομοκρατία, φαυλότητα, ανελευθερία) Μάτια παρακολουθούν παντού, η ζωή του καθενός ανα πάσα στιγμή δημόσιο θέαμα. Μοιραίο ήταν όλο αυτό το βάρος της τρικυμίας να το επωμιστούν οι νέοι άνθρωποι. Χωρίς εργασία, με δίχως όνειρα πώς να πολεμήσεις έναν εχθρό που είναι αόρατος και σε συνθλίβει λίγο λίγο.Ο θεσμός της οικογένειας ξέφτισε… Ποιος πατέρας; Ποια μάνα; Βομβαρδίζουν τα U F O καθημερινά, πόσο ν’ αντέξεις; Εικόνες- εικόνες σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού υπαγορεύουν τα νέα πρότυπα, τη νέα τάξη πραγμάτων(τηλεοράσεις). Πληροφορίες πέφτουν βροχή, δεν προλαβαίνει ο εγκέφαλος να τις αφομοιώσει, αυτός είναι ο στόχος, μένουν τα σκουπίδια, τα ευτράπελα οι αόρατοι κανόνες για το στήσιμο μιας διαφορετικής κοινωνίας «χωρίς ταμπού και αγκυλώσεις». Αυτής που οι « πεολάγνοι» θα άγονται και θα φέρονται όπως αυτοί νομίζουν. Λέξεις όπως πατέρας, μητέρα, τέλος, στο εξής μόνο γονείς θα λέμε. Μιας κοινωνίας που νέοι άνεργοι κι απελπισμένοι οδηγούνται με σπουδή στην πράσινη τσόχα, σε λίγο θα το κάνουν και ολυμπιακό άθλημα! Η κοινωνία των θυμάτων…κι ο έρωτας αηδιασμένος θα φτερουγίσει μακριά. Η γυναίκα πλέον ως πόρνη θα εκπληρώνει τις ορέξεις του κάθε ψυχανώμαλου κι έπειτα θα πωλείται στα ράφια των σούπερ μάρκετ ως προϊόν. Το κράτος πλέον αδυνατεί να υπερασπίσει τους πολίτες- σκλάβους, και προτιμά να τους βγάλει στον πλειστηριασμό. Κάποια μέρα δεν θα έχουν τίποτα άλλο να αρπάξουν και θα αρχίσουν να ξεσχίζουν τις ίδιες τους τις σάρκες…Αυτό το μέλλον δε θέλω να το δω…

Να βρω μια άκρη να κρυφτώ, να μην ιδούν το δάκρυ

Σπηλιά θιοσκότεινη, βαθιά στο πετρωμένο δάσος

Όπου η ζωή ψυχομαχά εις της σιωπής τον κόρφο…

Τάκις Τζίβας