Το τελευταίο αντίο μας είπε η ηρωίδα Μάννα – Γιαγιά. έφυγε αθόρυβα μ’ ένα ζεστό χαμόγελο και μια ευχή στα χείλη… Καλό ταξίδι κυρία Ελένη, χώμα ελαφρύ κι ευλογημένο ας στεγάσει το σεπτό σου σώμα…

Καρτερόψυχη, Λεβεντοκόρη από των Τιτάνων τη γενιά βγαλμένη.
Κρατάς στα ροζιασμένα χέρια σου του άροτρου τη σιδερένια τη λαβή κι οργώνεις , τη φτώχεια και την πείνα βαθειά στο χώμα θάβεις…Είναι η σπορά σου ραντισμένη με ιδρώτα και το ψωμί ολόγλυκο στα πικραμένα χείλη…Κι όλο μετράς του ήλιου το περπάτημα, με της οργιάς το μπόι.
Στο σπιτικό σου να γυρίσεις λίγο πριν βασιλέψει και τα μικρά παιδιά σου, σαν κλώσσα να μαζέψεις…Φωτιά ν’ ανάψεις το σπιτικό να ζεσταθεί, τσουκάλι στην πυροστιά να μαγειρέψεις…
Έπειτα στο στάβλο τα ζωντανά για να παχνιάσεις και το ψωμί τελείωσε, αποβραδίς προζύμι ν’ αναπιάσεις, πολύ πρωί στη σκάφη να ζυμώσεις, τι έχεις στόματα πολλά για να ταΐσεις…Δεν ξεκουράζεσαι ποτέ, σαν μέλισσα ολημερίς χτίζεις καινούργιους κόσμους και τις βραδιές στον αργαλειό, στ’ αδράχτι και τη ρόκκα…
Χρυσόγονη, τα ροζιασμένα χέρια σου φιλώ μ’ ευγνωμοσύνη, έναν λαό ολόκληρο στις πλάτες σου σηκώνεις, ευλογημένη πάντοτε, Μητέρα όλου του κόσμου…
ΤΑΚΙς ΤΖΙΒΑς