Σε μια συγκινησιακή τελετή το χωριό μας τίμησε τον Πάνο Κολοκοτρώνη θρηνώντας βουβά τον άδικο και πρόωρο χαμό του.Την εκδήλωση τίμησαν επίσης πολιτικά πρόσωπα του τόπου,στρατιωτικές αρχές,εκπρόσωποι της αστυνομίας.κ.α. Το παρών όπως και κάθε χρόνο έδωσε και η Φιλαρμονική Τρίπολης, η οποία έκλεισε και την όλη εκδήλωση με τον Εθνικό μας Ύμνο…

Τον πανηγυρικό της ημέρας άνοιξε ο φιλόλογος καθηγητής κ. Βλάσης Γεώργιος. Μας ταξίδεψε στα βάθη των αιώνων και μας θύμισε τα κακά ελαττώματα της φυλής μας που από τότε μας ταλανίζουν οι εμφύλιοι σπαραγμοί με όλες τις καταστροφικές συνέπειες για το γένος μας.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ
«ΠΑΝΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ»
Σαν από τόπους μακρινούς, έρθεις να προσκυνήσεις
το χώμα όπου έπεσε, ο αγωνιστής του γένους
αγαπημένος του λαού κι άδικοσκοτωμένος
μην αστοχήσεις μια ευχή, διαθήκη να αφήσεις…
Ποτέ ξανά η έριδα, στ’ αδέρφια μη φωλιάσει
και θάνατο η δολερή, σκορπίσει ανάμεσά τους.
Ας γίνει η ευχή κραυγή , τα δένδρα να ανθίσουν
αντίλαλος της ρεματιάς, βαθύρεμο τραγούδι
στα πέρατα όλης της γης, την είδηση να φέρει.

Απόψε ο βράχος δεν κρατά, σκιά να κουβεντιάσεις
και μόνο η σιγανή βροχή, ψιχαλομουρμουρίζει
της Κόρης, που ήρθε σιωπηλά, ανεμοπερπατώντας.
Δειλά γονάτισε στη γη, με τ’ άκροδαχτυλά της
το πετρωμένο «άλογο», άγγιξε στο λυκόφως.
– Άργησες Κόρη να φανείς, χάθηκαν τα σημάδια
λίγο ακόμα, σπάργανα της λήθης θα σκεπάζαν,
αλήθειας τα λαμπρόφωτα, τα Θεία μονοπάτια…
–
– Παιδιά δικά μου οι φωτεινοί, της γης οι αντρειωμένοι
κεράκια που φωτίζουνε, Δικαιοσύνης στράτες
και οδηγούνε τους τυφλούς, μακριά απ’ τα σκοτάδια.
Αλλοίμονο που ξέχασαν και Μνήμη πια δεν έχουν
σκληρή θα είναι η Νέμεσις, πατρίδα δεν τους πρέπει
δούλοι θα σέρνονται στη γη, στη σκοτεινή σπηλιά τους…

Ποτέ δεν εγκατέλειψα, το λατρευτό μου τέκνο
από τον ξύλινο Σταυρό, που ήταν ψηλά στα βράχια
χίλια φεγγάρια κέντησα, σας έγνεφα για χρόνια.
Τις νύχτες καβαλάρισσα, τις Ποταμιές γυρνούσα
τη Χίμιζα, το Πρόρεμα, το Τρύπιο το λιθάρι.
Έψαχνα ένα λάβαρο, ψηλά να κυματίζει
μια «κιβωτό», κληρονομιά, στο πέρασμα του χρόνου
να μαρτυράει τ’ άδικα, κι ο τόπος να μερέψει…

Τώρα που ακούγεται παντού, το κρώξιμο «κοράκων»
διώξτε μακριά τη λησμονιά, τιμήστε τους γενναίους
γιατί τα γήινα αγαθά, τίποτα δεν αξίζουν
άμα δεν είναι λεύτερο, το σώμα και η ψυχή σας…
ΤΑΚΙς ΤΖΙΒΑς