Τούτος ο δρόμος που τραβάς, χρόνια με χίλους κόπους
στενός και κακοτράχαλος, δυσέμβατο στρατώνι
σ’ οδήγησε σ’ αγνάντιο, ψηλά σε κορφοβούνι
όπου λαλούν οι πέρδικες και λούζονται τ’ αηδόνια.

Συνοδοιπόρος δίπλα σου, Κόρη αστροφωτούσα
Λαφίνα χρυσοκέρατη, σε δάσος μαγεμένο
πίνει τ’ αθάνατο νερό και σε κερνά στις χούφτες.
Ήρθε η ώρα να σταθείς, λίγο να ξαποστάσεις
σε ρίζα άγριας ελιάς, δείπνο λιτό να πάρεις.
Το δειλινό γλυκοφιλά τα δέντρα και χρυσίζουν
κι αυτά ριγούν και σείονται με χάρη οι κορφές τους.

Σιωπή, ανάσα της ψυχής, το ιερό σου πέπλο
άπλωσε να ξεκουραστεί, απ’ του πολέμου αντάρα
Ο μαχητής, ο άτρομος, ο πληγοματωμένος.

Μόνο οι Δρυίδες σε χορό, γλυκά ας ξεφαντώσουν
στεφάνια μ’ αγριολούλουδα, να πλέξουν τραγουδώντας
ευχή στο Τέκνο αυτό της γης, να είναι ευλογημένο
τι έχει δρόμο δύσβατο, ψηλότερα ν’ ανέβει…

Κι εσύ διαβάτη που άκουσες, το αναφιλητό του
που πάτησες τα χνάρια του και φύτρωναν γεράνια
ψηλάφησες την πλάτη του κ’ ήτανε ματωμένη

– ο βράχος που εδιάλεξε, βαρύτερος απ’ όλους –

που κοίταξες το βλέμμα του κι αντάμωσες τον ήλιο
κράτα καλά το μυστικό, να μην το μαρτυρήσεις
να μην τ’ ακούσει ανθρώπου αυτί, και χάσει τη θωριά του
μα πιότερο μην ακουστεί, το μάθουν οι οχτροί του
και φοβηθούν τον Τιμωρό και τα καρφιά σκουριάσουν…

Αλλοίμονο δίχως οχτρούς, αυτός τι θ’ απογίνει;

Αδάμαστε πολεμιστή, τα χείλη μου σφραγίζω
Σιωπή, φτωχό το δώρο μου, νάμα των Αθανάτων
Αρχάγγελος να σε φιλά και πάντα να σου γνέφει
Τούτο σπαθί το δαμασκί, ποτέ μην το αφήσεις…

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό σε έναν υπέροχο άνθρωπο, επιστήμονα ιατρό χειρούργο που τίμησε τον όρκο του, υπηρετώντας τους συνανθρώπους του με αγάπη κι αυταπάρνηση κ. ΠΟΝΗΡΑΚΟ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟ.