Ένας άλλος Αρκάδας βασιλιάς, ήταν ο Εύανδρος, βασιλιάς του Παλλαντίου που φέρεται και αυτός σαν ένας από τους εποικιστές της Ρώμης. Ο Εύανδρος ήταν παιδί του Ερμή και μιας νύμφης (Θέμιδας ή της Νικοστράτης), κόρης του Λάδωνος, ή κατά τους Λατίνους της μάντιδας Καρμέντης. Σύμφωνα με την παράδοση υπήρξε άντρας συνετός και γενναίος, ο καλύτερος μεταξύ των Αρκάδων στην πολεμική αρετή και στη γνώση. Ο Εύανδρος εστάλη με στρατό από Αρκάδες του Παλλαντίου για να ιδρύσει αποικία, και έχτισε πόλη στην αριστερή όχθη του Θύβριδα πόταμου και της έδωσε το ίδιο όνομα με της πατρίδας του. Η περιοχή της σημερινής Ρώμης που κάποτε κατοικήθηκε από αυτόν και τους Αρκάδες συντρόφους του πήρε το όνομα Παλλάντιον σε ανάμνηση της Αρκαδικής πόλεως. Με τον καιρό το όνομα άλλαξε με πτώση των γραμμάτων – λ και ν – δηλαδή η λέξη Παλ(λ)ά(ν)τιον έγινε Παλάτιον – Palatium. Έτσι η πόλη μετονομάστηκε σε Παλάτιον, και από αυτήν πήρε το όνομα και ο λόφος Παλατίνος. Μάλιστα λόγω αυτών των παραδόσεων, o αυτοκράτορας Αντώνιος ο Πίος έδωσε ειδικά προνόμια στους Παλλαντιείς εποίκους, ανακηρύσσοντας την πόλη τους ανεξάρτητη και προνομιούχο. Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν το Παλλάντιον Μητρόπολή τους και για έμβλημά τους είχαν την Λύκαινα, που συμβόλιζε το φως και είχε αναθρέψει με το γάλα της τον Ρωμύλο και τον Ρέμο, ιδρυτές της Ρώμης .

ΠΗΓΗ: ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ – ΑΡΚΑΔΙΚΑ

«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο – μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.»

Στράβων, «Γεωγραφικά» Ε’ 111,3.