Δαφνις

Στην Αρκαδία τη δασωτή φυτρώνει ένα χορτάρι,
το τρώνε και τρελλαίνονται κι αλόγα και φοράδες
κι ορμούν και παίρνουν τα βουνά και τρέχουνε με λύσσα.
Έτσι το Δέλφι να τον ‘δω ν’ αφήση την παλαίστρα
κ’ έτσι με λύσσα σαν τρελλός στο σπίτι μου να δράμη.
Φέρε τον, σουσουράδα μου, τον άντρα μου στο σπίτι.» …

«Λύκοι, τσακάλια, αφήνω ‘γεια. κι αφήνω ‘γεια και πάλι,
αρκούδες πού φωλιάζετε μεσ’ σε σπηλιές βουνήσιες·
ο Δάφνις ο βουκόλος σας δε θάνε πια σε λόγγους,
δε θάνε σε λαγκάδια πια, δε θάνε πια σε δάση.
Αρέθουσα, σ’ αφήνω ‘γεια, κι αφήνω ‘γεια, ποτάμια».
Μούσες, και πάλι αρχίσετε βουκολικό τραγούδι.

…«Ω Πάν, είτε στ’ ατέλειωτου Λυκαίου τα κορφοβούνια,
ή στου Μαινάλου τριγυρνάς τα πυκνωμένα δάση,
παράτησε της ξακουστής Ελίκης τ’ ακρωτήρι
και του Λυκαονίδη εκεί παράτησε το μνήμα,
αυτό που ακόμα κ’ οι θεοί θωρώντας το θαυμάζουν,
κ’ έλα σε τούτο το νησί της Σικελίας, έλα».

Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι.
«Έλα και πάρε, βασιλιά, τούτη μου τη φλογέρα
πούν’ όμορφη, γλυκόφωνη και με κερί δεμένη,
γιατί απ’ τον τόσον έρωτα στον Άδη κατεβαίνει
ο Δάφνις που τα βώδια σου βόσκει εδώ πέρα, ο Δάφνις
που τις δαμαλοπούλες σου, τους ταύρους σου ποτίζει».
Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι….»

«Θεόκριτος- Θύρσις η Ωδή»

(Μετάφραση Ι. Πολέμης)