Λόγω του ότι έχουμε του Ασώτου και θα συνεχίσει της Αποκριάς, οι εορτάζοντες της Καρναβαλικής εκδήλωσης πάνε σε πολλές ταβέρνες, για να χαρούν το γεγονός. Αλλά κατά την αρχαιότητα υπήρχαν τα οινοποτεία που και εκεί διασκέδαζαν και χαιρόντουσαν για παρόμοιες εκδηλώσεις που γίνονταν τότε. Δόξαζαν το Θεό Διόνυσο, ο οποίος τους χάρισε το ωραιότερο πράγμα που ευφραίνει τις καρδιές των ανθρώπων, τον οίνο.

Μιας και είμαστε Αρκάδες ο Μπαμπινιώτης το όνομα Αρκαδία (περιοχή στην αρχαιότητα και καλλιτεχνικό σύμβολο της βουκολικής απλότητας της ευτυχίας, της αμεριμνησίας, του έρωτα κοντά στη φύση κλπ.) στο λεξικό του το παρουσιάζει ως η ανέμελη βουκώλη του έρωτα εξ ου και πολλοί έλεγαν τότε : και εγώ θα ήθελα να ήμουν στην Αρκαδία και να περνούσα μια ανέμελη και ήρεμη ζωή. Βεβαίως τα οινοποτεία ήταν κάπως διαφορετικά από τα σημερινά και έδιναν άλλη χάρη στους θαμώνες, διότι διηύθυναν θηλυπρεπείς εκ γενετής, παρουσιάζοντας την Πυθία ή την Ξανθήπη του Σωκράτη σε σκετς, οι οποίοι έδιναν τη χάρη μόνο με αυτούς να διασκεδάζουν (όπως ο Ζαχαράτος που διακωμωδεί τη Θώδη).

Τους δε διεστραμμένους κύναιδους τους εξεδίωκαν διότι είχαν απαρνηθεί τη φαλλοκρατία (τον ανδρισμό τους, ώρα Λάκης). Αυτό πλέον είναι ένα θέμα που μας προξενεί και εμάς θυμηδία. Για να γίνουν όμως όλα αυτά έπρεπε να υπάρχει το κρασί, ο οίνος αλλά πολλοί από εμάς δε γνωρίζουν πως ξεκίνησε και πως έφτασε.

Εμείς οι Αρκάδες περηφανευόμαστε ότι έχουμε το μοναδικό στο κόσμο σε γεύση και σε άρωμα, το μοσχοφίλερό μας. Ξέρει άραγε κανένας πως έγινε; Εγώ άνοιξα τα απομνημονεύματα του Ηρόδοτου και βρήκα σχετικά στοιχεία για το κρασί, από πού προήλθε και πως έγινε. Η Ρέα λοιπόν έκανε τη Δήμητρα και για να μην τη φάει ο Κρόνος, της έχρησε Θεά της γεωργίας, για να καλλιεργήσει τη γη με φρούτα, λαχανικά, καρποφόρα κ.α. Αλλά ο Διόνυσος που ήταν ερωτύλος πήγαινε τακτικά στο υπουργείο της και της ζητούσε να δώσει και σε αυτόν μια ευκαιρία για να έλθει πιο κοντά της.

Η Δήμητρα που ήταν και αυτή ερωτευμένη μαζί του για να τον δοκιμάσει έφτιαξε ένα φύλλο με το κοτσάνι του μαζί και του είπε ότι αυτό το αμπελόφυλλο να πάει να το φυτέψει στη νήσο του Πέλοπα, όπου το αφέψημα του καρπού να ευφραίνει τις καρδιές των Θεών και των ανθρώπων. Πράγματι ο Διόνυσος έψαξε για αρκετό καιρό να βρει τη νήσο του Πέλοπα και μια μέρα τυχαία είδε ότι το φύλλο της αμπέλου ταίριαζε με την Πελοπόννησο, οπότε αμέσως καλλιέργησε στο μίσχο της αμπέλου (Κόρινθος – Νεμέα) τους αμπελώνες. Σαν Θεός που ήταν, σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτιαξε πολλές ποικιλίες κρασιών και εκπαίδευσε αγρότες και τους εμύησε πως κατασκευάζεται η κάθε ποικιλία. Το εμπορεύτηκαν σε όλο το πλάτος και μήκος της Μεσογείου μέσα σε υδρίες που βρίσκουμε σήμερα στα βυθισμένα καΐκια της τότε εποχής.

Για να ευχαριστήσουν τον Διόνυσο διοργάνωσαν πανηγύρι για την άμπελο και για τον τρύγο. Στην Μαντινεία στο κάμπο της Μηλιάς είχε στηθεί ένα μεγάλο πανηγύρι. Πήγε εκεί ο Διόνυσος και χαιρόταν γιατί θα ερχόταν και η Δήμητρα για να ελέγξει τι πανηγύρι ήταν αυτό. Ειδοποιεί τον οινοχόο και του λέει όταν θα δει τη Δήμητρα, να της προσφέρει κούπες ανόθευτες και πολλαπλές με κρασί ενώ σε αυτόν κούπες νοθευμένες σιμό και σιμό (= μισό και μισό) κρασί και νερό.

Όταν έφτασε η Δήμητρα φώναξε έξαλλη ποιος κάνει αυτά τα Διονυσιακά πανηγύρια που την προσβάλλουν. Διότι αυτή είναι η Θεά του τρύγου, της αμπέλου, των δημητριακών, των ποτών και των τροφίμων. Αυτή λοιπόν έπρεπε να τα διευθύνει. Σε έξαλλη κατάσταση τα έλεγε όλα αυτά στο Διόνυσο. Αυτός της προσέφερε κρασί όπως είπαμε παραπάνω και την καθησύχαζε ότι ήταν ένα απλό γεγονός για να τιμήσουν τη Θεά της γεωργίας. Μα εσύ Διόνυσε όπως ακούω και μαθαίνω είσαι ο Θεός της σάτιρας και της κραιπάλης είπε η Δήμητρα. Ο Διόνυσος απαντά ότι αυτά είναι όλα διαδόσεις και πες πες … έπιναν κρασί : δέκα κούπες η Δήμητρα – δυο ο  Διόνυσος.

Η Δήμητρα έγινε πολύ εριστική δηλαδή φίλερης, ο δε Διόνυσος με την γλυκύτητά που της μιλούσε ήταν φίλερος. Οπότε συνουσιάζονται και την άλλη μέρα το πρωί γεννήθηκε το φιλέρι. Το μοσχοφίλερο που κάνει το αφρώδες κρασί κοινός τη σαμπάνια, το σαμπανιζέ που προσφέρεται πάντα για τον έρωτα, στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν πολλές λέξεις οι οποίες μπορούν να φτιάξουν μικρές ιστορίες της μυθολογίας μας.

‘Παπακάτσικας’