«Πριν  το  ΄21».

Ποια    η θέση των Ελλήνων και Τούρκων πριν το 1821, περιγράφεται συνοπτικά και επακριβώς από τον Ιστορικό της Επανάστασης  τον  Σπυρίδωνα Τρικούπη, το 1860.

«Αδύνατον  να  διατηρηθεί Αμετάβλητος η πολιτική θέσις δύο Εθνών, κατοικούντων ένα και τον αυτόν τόπον, όταν το Δεσπόζον (Τούρκοι) διαμένει στάσιμον, το δε Δεσποζόμενον (Έλληνες) προοδεύει.

Η  πολιτική, των Εθνών τούτων μεταβολή καθίσταται έτι μάλλον βεβαία, αν  τα Έθνη ταύτα έχωσι, διάφορο καταγωγή, πρεσβεύουν  διάφορο θρησκεία, Λαλώσι διάφορο Γλώσσαν, ζώσι μακρά πάσης προς άλληλα συγγενικής επιμιξίας, θεωρούνται  αμοιβαίως  ως  βέβηλα  και  μισώνται».

Η  Αγάπη προς  την  Ελευθερίαν  είναι έμφυτος  εις  τις καρδίες των ανθρώπων, και  οσάκις  η κοινωνία  δεν παρέχει υπέρ της Ελευθερίας στοιχειώδεις  εγγυήσεις, τότε  ο  κοινωνικός βίος καθίσταται βαρύς  ζυγός.

Το σύμβολο  των  Επαναστατημένων Ελλήνων θα  είναι

ΗΕΑ  –  ΗΘΣ  (Η   ΕλευθερίΑ   Ή   ΘάνατοΣ).

Πολλοί  τότε, προτιμώντες την Ελευθερία απαρνούνται τις παρεχόμενες από το Δυνάστη κοινωνικές απολαβές, και οικειοθελώς σαν τ΄ αγρίμια  πλακωμένοι  ημέρα  και νύκτα εις αγρίους τόπους και προκειμένου  να  συντηρήσουν την προσωπική Ελευθερία και την φυσική  τους  ύπαρξη, καταντούν λυμεώνες όλης της κοινωνίας.

Έτσι  προέκυψε  η  τάξη  των  ΚΛΕΦΤΩΝ.

Οι Κλέφτες διεκρίνοντο για τον πολεμικό τους χαρακτήρα και ως μόνο πόρο, δόξα και ασφάλεια είχαν τα όπλα τους

«… για στρώμα έχουμε τη μαύρη γη

προσκέφαλο λιθάρια και για κλινοσκεπάσματα

τον ουρανό με τ΄ άστρα».

Η τάξη των Κλεφτών προήγαγε τη δημιουργία άλλης ενόπλου τάξης των ΑΡΜΑΤΩΛΩΝ τουτέστιν ενόπλων Χριστιανών, που ετάσσοντο από την Τουρκική εξουσία για την προστασία των τόπων και των εγκατοίκων από τους Κλέφτες.

Έτσι επολλαπλασιάζοντο οι ένοπλοι Χριστιανοί, εγυμνάζοντο εις τα πολεμικά, υπερέβαινον την Δουλικήν κατάστασίν των, και αποτελούσαν πολύτιμο κεφάλαιο για τον Αγώνα του Έθνους.

Παράλληλα το σύστημα Δημογεροντίας, δημιουργούσε μια ψευδαίσθησι  ημιαυτονομίας στους Ραγιάδες και κρατούσε ανοικτό το μυαλό και το φρόνημα εν μέσω του πολιτικού θανάτου, που είχε επιβάλει ο βάρβαρος Τουρκικός ζυγός.

Επί πλέον οι Έλληνες της Ξενητειάς, είχαν προοδεύσει, είχαν καταλάβει σημαντικές θέσεις, είχαν δημιουργήσει πλούτο.

Η ναυτοσύνη μπήκε στον αγώνα με 176 πλοία μικρά και μεγάλα, εξοπλισμένα με κανόνια. Οι καπεταναίοι Ύδρας, Σπετσών, Ψαρών και Κάσου – Καρπάθου, είχαν συγκεντρώσει πλούτο, και Διέθεσαν πολλά στον Αγώνα.

Η μακρά δουλεία, η βαναυσότης του δυνάστη η αιματηρή και βάρβαρη καταστολή προηγούμενων κινημάτων, δημιούργησαν την ανάγκη προετοιμασίας του Ξεσηκωμού.

Είναι  χαρακτηριστικό ότι  η  ψυχή της προετοιμασίας του Αγώνα η «Εταιρεία  των  Φιλικών» η πιο γνωστή σαν «Φιλική Εταιρεία» ήταν δημιούργημα  άσημων  ανθρώπων  χωρίς αξιώματα και τίτλου, «η Εταιρεία των Εμποράκων».

Το 1814 ο Νικόλαος Σκουφάς στην Οδησσό συνέλαβε την ιδέα δημιουργίας  την  ιδέα  δημιουργίας  Πολιτικής Εταιρείας.

Η αρχική συγκρότηση της Εταιρείας ήταν:

Νικόλαος  Σκουφάς

Αθανάσιος  Τσακάλωφ

Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος

Εμμανουήλ  Ξάνθος.

Ο  όρκος  των  Φιλικών …. Βαρύς.

«… ορκιζόμεθα δε  προ πάντων ότι μεταξύ ημών και των τυράννων της πατρίδος, το Πύρ  και  ο Σίδηρος είναι   τα  μόνα  μέσα  της  διαλλαγής.

Εάν δε ήθελε αναιρέσωμεν…….

Το  όνομά  μας  να  παραδίδεται  εις  το  αιώνιον

ανάθεμα και την κατάρα  των  ομογενών μας.

Το  αίμα  μας  να  χυθή…..

Το δε σώμα μας μη αξιούμενο ταφής

να γίνει βορά των θηρίων και των ορνέων».

Η  Φιλική Εταιρεία αντιμετωπίζει στην αρχή τη δυσπιστία των πλούσιων της Οδησσού. Αυτό τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζονται κάποιο μεγάλο όνομα. Απευθύνονται πρώτα στον Ιωάννη Καποδίστρια, Υπουργό των Εξωτερικών του Τσάρου Αλεξάνδρου της Ρωσίας.

Θα αρνηθεί, προβάλλοντας πολιτικά κριτήρια, όπως η θέση της Ιεράς Συμμαχίας (Μέττερνιχ), η θέση της Ρωσίας σαν εγγυητή της Ειρήνης στην Ευρώπη κ.λπ.

Στρέφονται στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, Στρατηγό Πρίγκιπα και Υπασπιστή του Τσάρου της Ρωσίας.

Δέχεται  και  ορίζεται  Αρχηγός.

Οι «Φιλικοί» διαρρέουν επιτηδείως τα περί Υπερτάτης Αοράτου Αρχής.

Η παρουσία του Πρίγκιπα Υψηλάντη τους διευκολύνει. Αφήνουν να διαρρέει ότι ο ίδιος ο Τσάρος Αλέξανδρος είναι πίσω από την Φιλική Εταιρεία.

Οι  εγγραφές νέων μελών και οι προσφορές σε χρήμα, πολλαπλασιάζονται.

Καπεταναίοι  και  Προύχοντες του Σκλαβωμένου Γένους Μυούνται στην  Εταιρεία.

Σέκερης, Ολύμπιος, Κολοκοτρώνης, Πάγκαλος, Παπαφλέσσας, Ριζάρης, Πατσιμάδης, Δημητρόπουλος, Χρυσοπάθης, Αναγνωσταράς, Γαλάτης, Πετρόμπεης  Μαυρομιχάλης, Καμαρινός,  Παπαρρηγόπουλος………

ΣΗΜ: 1)  «Τον Γαλάτη  τον εκτέλεσε στην Ερμιόνη ο Δημητρόπουλος διότι  κατεχράσθη  και  κατεσπατάλησε 30.000 γρόσια που είχε προσφέρει ο Καποδίστριας εξ ονόματος του Τσάρου και κατέστη ύποπτος προδοσίας.

2) Τον δε Καμαρινό άνθρωπο εντιμότατο και ακέραιο τον δολοφόνησαν οι Φιλικοί δια να μην αποκαλύψει στον Πετρόμπεη ότι  δεν  υπήρχε  Υπερτάτη  Αρχή.

Η  Φιλική  Εταιρεία  κατώρθωσε  να συνδέση  τους εκτός και εντός της  Ελλάδος, προετοίμασε και  ήνοιξε τον Αγώνα δια της Μυστηριώδους  Συνεργασίας της.

Οι  Φιλικοί  ήταν  οργανωμένοι  σε  (7) επτά  βαθμούς:

1)  Βλάμης  (αδελφοποιητός),  2)  Συστημένος,  3)  Ιερέας,  4)  Ποιμένας,  5)  Αρχιποιμένας,  6)  Αφιερωμένος,  7)  Αρχηγός  Αφιερωμένων.

Οι  δύο  τελευταίοι  βαθμοί  ήταν  Στρατιωτικοί  βαθμοί.

Εν τω μεταξύ ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων έχει κινηθεί ενάντια στο Δοβλέτι.

Εναντίον του ο Σουλτάνος στέλνει τον εμπειροπόλεμο και σκληροτράχηλο Χουρσίτ Πασά της Τριπολιτσάς.

Η εξουσία των Τούρκων θεώρησε ασφαλή την Πελοπόννησο και την άφησε με μικρές φρουρές.

Ο ίδιος ο Χουρσίτ είχε αφήσει την οικογένειά του στην Τριπολιτσά.

Η  στιγμή  είναι ευνοϊκή.

Παρ΄ όλες τις παλινωδίες, τους δισταγμούς και την άκρα επιφυλακτικότητα, προεστών και  Π. Π. Γερμανού,  που εξεδίωξαν τον Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Δικαίο – Παπαφλέσσα, με την εντολή «… να απέλθη εις τα ίδια και να ησυχάζη…»,

Είχε μαζευτεί  πολύ εύφλεκτος ύλη και αρκούσε μια σπίθα για να ανάψη η φωτιά.

Έτσι την 23η Μαρτίου 1821 ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, επικεφαλής των «Σπαρτιατικών» Στρατευμάτων – Μανιατών με τους Αναγνωσταρά, Κολοκοτρώνη, Κεφάλα, Πλαπούτα, Μούρτζινο, Παπαφλέσσα με τα παλληκάρια τους, μπαίνουν στην Καλαμάτα και την απελευθερώνουν.

Γίνεται Λειτουργία – Δοξολογία στο Εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων.

Από ΄κει ο Αρχηγός των «Σπαρτιατών»  απευθύνει Διακήρυξη προς τις  Ευρωπαϊκές Δυνάμεις.

Η Φωτιά άναψε. Θα  πυρπολήση την Τουρκιά.  Τα  Λιοντάρια  του Μοριά, οι  Σταυραετοί της Ρούμελης, οι Θαλασσομάχοι του Αιγαίου θα γράψουν  σελίδες Δόξας, Μεγαλείου και Άφθαστου Ηρωϊσμού.

«Ο Θεός έβαλε  την υπογραφή Του και  δεν την παίρνει πίσω», είπε ο Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο  Ελληνισμός  Αφυπνίσθηκε!

«Επί τον Υμηττόν

εβλάστησε η Δάφνη

φύλλον ιερόν, στολίζει

το  ηρειπωμένο λείψανο

του Παρθενώνος».

Θέλει αρετή  και  τόλμη  η Ελευθερία

Όσοι  το  χάλκεον  χέρι

βαρύ  του  φόβου  αισθάνονται

ζυγόν  Δουλείας  ας  έχωσι»

Για  τη θυσία  των παλληκαριών του Ιερού Λόχου του Αλεξάνδρου Υψηλάντη,  στο Δραγατσάνι:

«Ας  μη  βρέξη  ποτέ  το  Σύννεφο

και  ο  Άνεμος  σκληρός  ας  μη  σκορπίση

το  χώμα  το  μακάριον  που  σας  σκεπάζει»

και  για  σύγχρονους  Έλληνες

«Πως, πως  της  ταλαιπώρου

Πατρίδος  δεν  πασχίζετε

να σώσητε τον στέφανον

από τα χέρια ανόσια

ληστών  τοσούτων».

Ανδρέας  Κάλβος

Ιστορικές Πηγές:

1)Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης (Σπυρ. Τρικούπης – 1860)

2)Η Επανάσταση του 1821 (ΔΕΚ /ΓΕΣ -1983)

Δαφνομήλης