Όποιος προλάβει να περάσει το Στενό πέρασμα, ας περάσει Ανόθευτος από Μέσα του

»κι ας γεννηθεί Έλληνας».

Όποιος δεν προλάβει, ας συντριβεί από Μέσα του

»κι ας γεννηθεί Σκλάβος».

Όποιος Αντισταθεί να περάσει, ας μείνει εξόριστος από Μέσα του

»κι ας γεννηθεί βάρβαρος».

Και καθόρισε ο ποιητής πως η Τιμωρία θα γεννιόταν πρώτα από Μέσα μας.

»Την Επιείκεια στα συναισθήματα Χάρισε».

Και το Αγαθό έπλασε όπως τη Ζύμη, για να είναι ο Άρτος μας κι απλόχερα να χαρίζεται σε όσους κατέχουν Αγάπη. Και το κακό σαν το λιθάρι έπλασε, για να είναι Αχώνευτο.

Κι η Φυλή μου τον ποιητήτη της οδηγό έκανε. Κι αιώνες, αιώνες ταξίδεψε τεχνώντας τους Μύθους της. Όπως τους κήπους της – Ολάνθιστους που κρατούνε Ακόμη χλωρά τους τα όνειρα.

Δέντρα ψηλά και πλατύφυλλα, τη Χώρα μου στόλιζαν.

Αυτά τα δέντρα δε μιλούν…μονάχα συλλογιούνται

Άλλα σκυφτά , άλλα ορθά… παλεύουν με τον ίδιο »Άνεμο»

Δεν ξέρουν αν θ’ αντέξουν… στο πλάνο τούτο φίλημα

Κι άλλες φορές να νιώθουν… μία θωριά Αόρατη να τα τυλίγει

όπως ομίχλη να τα κρύβει… δεν βλέπει το Ένα τ’ Άλλο

και τα σκοτώνει πιότερο αυτό.

Αυτά τα δέντρα κάποτε…σαν τις καρδιές

μας χάριζαν δροσάδα…τώρα κοιτούν τη γύμνια τους

Τώρα λιγόστεψαν τ’ απόσκια τους… και ντρέπονται γι’ αυτό.

Γυμνά πλατάνια Άστεγα… κι απ’ ουρανούς εξόριστα

ψυχές ορφανεμένες… σφίγουν τα χείλη

και δεν παραδίνονται… κρατάνε ακόμα οι ρίζες κι οι καρδιές

Στον ψίθυρο κλείνουνε τ’ αυτιά… και ξεπερνούν το θάνατο.

»Όμοια κι οι ποιητές Σου

γυμνά πλατάνια που περιγελάς

Αμαρτωλή Πατρίδα…

Άπόσπασμα από το έργο »Αισθημάτων Οδύσσεια»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΓΕΤΗΣ  ο ποιητής των παραλλήλων.