Αφιέρωμα στον ποιητή «ΠΑΝΟ ΧΡΕΠΑ»
Ίσως να μην μπορέσω να φτιάξω το πορτραίτο ενός αειθαλή Γέροντα που η σωφροσύνη του σε ταξιδεύει σε αρχαιοελληνικούς χρόνους, η δύναμη μνήμης που διαθέτει καθώς απαγγέλλει μύριους στίχους από την Ιλιάδα του Ομήρου από το πρωτότυπο σε καθηλώνει… Πώς να ζωγραφίσεις μια αέρινη μορφή, πότε σύννεφο και χάνεται, αλλάζει σχήματα μορφές και ταξιδεύει, πότε ήλιος φωτεινός και σε τυφλώνει, ακούραστος σαν τον μέρμηγκα γεμίζει τα πιθάρια με σοδειά που θα την βρουν οι επόμενες γενιές για να προχωρήσουν… Το σύνθημά του προς τους νέους είναι το τετράπτυχο:
Γνώση και Θράσος, Αναίδεια και Λεβεντιά…
Πώς να αφουγκραστείς την καρδιά του ποιητή που θρηνεί για το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας, πλέκει του έρωτα φωλιές υμνεί την ζωή και την αγάπη…
Σκύβω και φιλώ το χέρι σου Ντροπολιτσιώτη ποιητή, τιμή στην πόλη που έχει τέτοια τέκνα…
Αφήνω την ψυχή μου να ταξιδέψει μαζί σου, στον «έκτο ωκεανό…»
Έκτος ωκεανός
Νέο παιδί, που βγήκες το τραγούδι σου να πεις στο φως του κόσμου γέλασεν ο ήλιος κ’ η χαρά, φεγγάρι ακούμπησε στο πρόσωπό σου. Και τα μαλλιά σου παίζανε με τ’ αγεράκι της αυγής σαν ξεπροβόδιζες τ’ αστέρια. Κι ύστερα κύκλον έπιασες, στων δρόμων το χορό, των κοριτσιών τα χέρια μην αποσταίνοντας να λες χαράς σκοπούς. Κι όλο χορεύοντας, με τον πλατύ γιαλόν αντάμωσες. Μεταξωτό μαντήλι κρατείς ψηλά και χαιρετάς κοπάδια τους ανέμους, λαχταρώντας στα πέλαγα να δεις να πεταχτεί ολόρθη η πλώρη. Μα περιμένεις άδικα. Είναι η χώρα αυτή φρυγμένη μέσα στης ορφάνιας τη φωτιά και πέρ’ απλώνεται θολός ο έκτος ωκεανός της γης από τα δάκρυα των μανάδων καμωμένος, και βογκητό βουνό το κύμα. Δεν έχει εδώ καράβια ταξιδιών. Ενύχτωσες στις ξέρες που αργοσαπίζουνε σκαριά σκελετωμένα, τριζοβολώντας χωρίς φιλιά τα μεσημέρια και τρεμουλιάζουν τα πουλιά στην παγωνιά. Κι άσπρισαν τα μαλλιά σου περιμένοντας, δίχως καράβι να φανεί, χωρίς ν’ αράξει πλώρη.Από την ποιητική συλλογή του Πάνου Χρέπα ‘ Μεσημβρία’
ΤΑΚΙς ΤΖΙΒΑς
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.