Υπό Αιδεσιμόλ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου

Εφημ. Ι. Ναού Προφήτου Ηλιού Τριπόλεως

 

Η λέξις ειρήνη είναι έννοια βιβλική, η οποία στην Παλαιά Διαθήκη συνδέεται με την δικαιοσύνη, και στην Καινή Διαθήκη με την αγάπη.

Αφορά η ειρήνη το σύνολο άνθρωπο και κάθε διάσταση της ζωής του, τις σχέσεις του δηλαδή με τον Θεό, τον εαυτόν του, τον συνάνθρωπο, και τέλος το περιβάλλον μέσα στο οποίον ζει και κινείται.

‘‘Και επί γης ειρήνη’’.  Είναι λέξεις διαχρονικές, έτι δε σήμερον, που είναι το όραμα, το αίτημα, και η ευχή για τους λαούς που δεινοπαθούν από τους πολέμους, και για την Εκκλησία του Χριστού που βάλλεται ποικιλοτρόπως. Η Εκκλησία του Χριστού, και κάθε μέλος χωριστά οφείλει να αγωνίζεται για την πραγμάτωσιν της ειρήνης.

Η δίψα για δικαιοσύνη, ισότητα, σεβασμό και θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο, άπαντα ευρίσκονται εις την καρδιά του μηνύματος του Ευαγγελίου.

Οι αλόγιστες όμως ανθρώπινες τάσεις, οι διαμάχες, η βία, η κοινωνική αδικία, ο πόλεμος, η ανισότητα, η φτώχεια, η πείνα, είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης φύσεως, είναι ούτως ειπείν μια άρνησις του ανθρωπίνου γένους, ως προς την ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, και τέλος ένα είδος αντίστασης στο σχέδιο του πολυεύσπλαχνου Θεού για την σωτηρίαν του κόσμου.

Απόρροια όλων των ανωτέρω είναι ο εγωισμός και η φιλαυτία. Είναι οι διαρκείς σκέψεις του ανθρώπου για την προσωπικήν του ευδαιμονίαν, την πληρότητα της προσωπικής του γαστέρας, αδιαφορώντας εάν αγνές παιδικές ψυχές εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί.

Μια ματιά εκεί στην μακρινή Αφρική, θα διαπιστώσει κανείς, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία επιτελεί ένα πλούσιο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο με την ΄΄Εξωτερική Ιεραποστολή΄΄  προσπαθεί για την προώθηση ενός πλαισίου ειρήνης, άμα δε και συμφιλιώσεως, έχοντας κατά νουν και ΄΄τη γη΄΄, για την οποία καλείται η Ορθόδοξη Εκκλησία να θέσει βαθιές ρίζες.

Δυστυχώς, δυστυχία είναι παντού απλωμένη. Και πόσο ερμητικά είναι οι άνθρωποι κλεισμένοι στον εαυτό τους. Η σημερινή πονεμένη ανθρωπότης διψά για την ειρήνη.

Οι κρούσεις και τα κτυπήματα είναι πολλά, και τούτο γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος κατέστησε την πορεία του δραματική, γιατί υπάρχει μια διάστασις μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

Είναι καιρός λοιπόν τις θλιβερές αυτές μέρες στην κλονισμένη αυτή εποχή, να τις μετατρέψουμε σε χαρούμενες, και θα έλθει η ειρήνη, θα έλθει η νίκη, θα έλθει η σιγουριά, θα λάμψουν τα πρόσωπα. Χαρούμενα εν αγαλλιάσει, που τώρα είναι σκοτεινιασμένα και φοβισμένα.

Θα έλθει η λαμπρά εκείνη μέρα, τότε που ο καθένας θα νικήσει τον εαυτόν του, θα αφήσει κατά μέρος το εγώ, και θα υπάρξει το εμείς, γιατί έτσι με συλλογικότητα δύναται ο άνθρωπος να κερδίσει πολλά.

Όταν νοιώσουμε την εσωτερική μας ομορφιά, δεν είναι τίποτα ικανόν πλέον να μας κυβερνήσει. Κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Έχει την μορφή της, της έκφρασή της.

Στον αιώνα μας η ασταθής ανθρώπινη φύσις παρέσυρε στον βυθό της ύλης τον σημερινό άνθρωπο, και η σκιερή πλευρά του κακού υπάρχει δυστυχώς σε μεγάλη έκταση.

Όταν η φαντασία του ανθρώπου τρέχει μόνον στα γήινα και τα εφήμερα, δεν αφήνεται ελεύθερη να ανατρέξει και προς το άλλο μέρος που είναι η αιωνιότητα. Η διάνοια του ανθρώπου εξασθενεί και σκοτίζεται, γιατί η ζωή αγκιστρώνεται μόνον στις αισθήσεις, αφήνοντας το πνεύμα αδιάφορον. Έτσι λοιπόν η  αναστάτωση των ψυχών, ολοένα και μεγαλώνει με πλείστα όσα προβλήματα.

Μέσα σ’ αυτή την εποχή των θορύβων που ο τεχνικός πολιτισμός κρατά αιχμάλωτον τον άνθρωπον, και οι άνεμοι φυσούν μανιασμένα, πως είναι δυνατόν να μην νοσταλγήσει κανείς ευτυχισμένα γαλήνια λιμάνια, για να εναποθέσει τις ελπίδες του;

Πρέπει να το καταλάβουμε ότι η απομάκρυνσις από τον Θεό και τις Θείες αλήθειες, αφαιρούν από τον άνθρωπο την πραγματικήν του ελευθερίαν που είναι η πνευματική εξύψωσις, και αντ’ αυτού αδυνατεί η ψυχή, μη δυναμένη να φθάσει σε σφαίρες πνευματικής χαράς.

Ας αγαπήσωμε λοιπόν τον Θεό. Ας αγαπήσωμε τον πλησίον μας, «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Γιατί εκεί που υπάρχει η αγάπη, υπάρχει και η φροντίδα , το ενδιαφέρον. Όταν η ψυχή φλογίζεται από αγάπη για την σωτηρία των άλλων, δεν υποχωρεί μπροστά σε καμιά προσπάθεια, όσες δυσκολίες και αν συναντήσει, όσο και αν την ταπεινώσουν, αλλά τουναντίον με γιγαντωμένη θέληση προχωρά σε νέες κατακτήσεις.

Έχουν τονίσει ποιητές και πεζογράφοι, ότι το μεγαλείο της ευτυχίας βρίσκεται στην αγάπη, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας την αγάπη την έχουν υπεράνω όλων. «Αγαπήσωμεν αλλήλους». Αυτό το Αποστολικόν και Ευαγγελικόν μήνυμα να ξεχυθεί στις ψυχές των ανθρώπωνκαι να γίνει πράξις μέσα στην ζοφερή αυτή καθημερινότητα που ζούμε.

Με οδηγό την αγάπη, εξευγενίζεται, ομορφαίνει όντως η ψυχή του ανθρώπου, και εισδύει σιγά – σιγά προς το Θείον. Όταν ριζώσει η θεϊκή αγάπη, τι κι αν έλθουν μεγαλύτεροι πειρασμοί, τότε η αγάπη με πιο μεγαλύτερη δύναμη, διασχίζει τα γκρίζα σύννεφα, και ανεβαίνει ψηλότερα σε καινούργιες σφαίρες, που ούτε κακίες, ούτε πειρασμούς, συναντά να ανακόψουν την πορεία της.

Όταν ανάψει μέσα στην καρδιά ο ιερός πόθος για αγάπη, όλα τα θέλγητρα του κόσμου δεν κάνουν καμμίαν σχεδόν εντύπωσιν. Όταν είσαι νοσταλγός και ποθείς το ευγενικό και το ανθρώπινον, τίποτα δε σε αιχμαλωτίζει μέσα σε αυτήν την κλυδωνιζόμενην ηθικώς, κοινωνίαν.

Πόσον είναι ανάγκη να ζήσουν οι ηθικές αξίες, να αναπνεύσει ο κόσμος έναν αέρα γαλήνης. Η αστείρευτος αγάπη των ουρανίων δωρεών, και η πλημμύρα της χάριτος του Θεού να αλλάξει το πνεύμα των ανθρώπων, να ζήσουν τα μεγάλα ιδανικά, και να διαλυθούν τα βαριά μολυβένια σύννεφα που πλακώνουν τις καρδιές όλων μας.

Το πέλαγος της αγάπης του Θεού μέσα στις καταιγίδες της ζωής να χαρίζει την γαλήνη, και να γεμίζει με γαλάζια ελπίδα τις ψυχές όλων μας.

Το πόσο χρειάζεται να στηρίξει τα ιδανικά του ο σημερινός άνθρωπος, στα ισχυρά και μοναδικά ιδεώδη που προσφέρει ο Χριστιανισμός μας το λέει ο μεγάλος φιλόσοφος Γκαίτε: « Η Αγία Γραφή που την έχουν ονομάσει, ΄΄το βιβλίο των βιβλίων΄΄ η κοινή βιβλιοθήκη πάντων των λαών, όσο παρέρχονται οι αιώνες, και τόσο πιο πολύ αναπτύσσονται, γίνεται η θεμελιώδης βάσις, και ο απαραίτητος γνώμων στην ανατροφή της νεότητος, και στην αγωγή των λαών. Διότι αυτό είναι το περιφανέστερο βιβλίο του πνεύματος. Υποκλίνομαι ενώπιον του βιβλίου αυτού ως Θείας Αποκαλύψεως, της Υψίστης αρχής της ηθικότητος».

Άγγλος ποιητής έγραφε : «χωρίς την καθημερινή μου περιπλάνηση ανάμεσα στα τερπνά λειβάδια της Αγίας Γραφής, θα βυθιζόμουν ίσως στην απελπισίαν».

Τα ήθη και τα έθιμα, τα ιδανικά μας, οι τοπικές παραδόσεις, μπορούν με λίγο κόπο να αξιοποιηθούν σωστά, και να αποτελέσουν εργαλεία άκρως χρηστικά, και όχι απλά φονικά.

Τα πεδία των μαχών να γίνουν χωράφια. Τα τάνκς να γίνουν σύγχρονα άροτρα για να οργώσουν την εύφορη γη. Τα κράνη να γίνουν ζεστές φωλιές. Οι πύραυλοι και οι ρουκέτες να γίνουν ότι πιο χρήσιμο εργαλείο για ανάπτυξη και παραγωγή.

Αφού κατά το δυνατόν περιέγραψα το νόημα των δυο αλληλένδετων λέξεων ειρήνη και αγάπη, θα σταθώ για λίγο να παρουσιάσω ένα άκρως συγκινητικόν θέαμα, αλλά μάλλον περιστατικό το οποίον έζησα ιδίοις όμμασιν, όταν αντίκρυσα μια φοβερή εικόνα.

Ένα εξουθενημένο και ταλαιπωρημένο άτομο, μια γερόντισσα συγκύπτουσα εις το παντελές, λόγω του βάρους των γειρατιών, να πλησιάζει και να προσπαθεί με τα σκελετωμένα χεράκια της, να ανοίξει το πώμα ενός κάδου απορριμμάτων, προσπαθώντας μήπως και βρει κανά ξεροκόματο να βάλει στο στόμα της, και κανά παλιόρουχο να τυλίξει το ταλαιπωρημένο σώμα της.

Την πλησίασα και της είπα. Γιαγιά μη φοβάσαι. Την έπιασα από το χέρι και επιβιβαστήκαμε σε ταξί, και πήγαμε σε εστιατόριο. Παρήγγειλα ένα ζεστό φαγητό. Γιαγιά αυτό για σένα. Με κοίταξε με βλέμμα ιλαρό μέσα από τα βαθουλωμένα μάτια της, και με τρεμμάμενη φωνή βγαλμένη μέσα από τα αρρωστημένα σωθικά της μου είπε. «Παπά μου να χαίρεσαι το πετραχήλι σου». Δάκρυσα.

Σηκωθήκαμε πήραμε πάλι ταξί και φθάσαμε στο σπίτι της γιαγιάς. Ένα σπίτι ερειπωμένο. Αραχνιασμένο. Δυο τρεις γάτες ξεπήδησαν από μέσα. Εκεί άφησα την ταλαιπωρημένη ύπαρξη, την γιαγιά, να ξενυχτήσει.

Την επόμενη προέβην εις τις απαιτούμενες ενέργειες για την εισαγωγή της σε έναν οίκο ευγηρίας. Έχοντας ως παράδειγμα το παραπάνω περιστατικό που περιέγραψα, αναλογίστηκα και είπα. Αν ο καθένας μας εμοιράζετο τα προς το ζειν με έναν εκ των πλησίων του, δεν θα υπήρχε αυτή η φοβερά κατάστασις των πονεμένων, δυστυχισμένων, πεινασμένων ανέστιων συνανθρώπων μας.

Όλοι μαζί να ζήσωμε μέσα σε μια ανθρώπινη ζεστή κοινωνία με ισότητα, με δίκαιον καταμερισμόν των αγαθών, χωρίς ταξικάς διαφοράς, απολαμβάνοντας ίσα τα αγαθά που μας προσφέρει πλουσίως ο καλός Θεός.

Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτον, αρκεί να υπάρχει θέλησις, αγάπη, πνευματικότητα.

Τα ουράνια σαλπίσματα, τα χαρμόσυνα καλέσματα από τους κώδωνες των εκκλησιών, θα φέρουν και πάλι τα σκιρτήματα που θα δονήσουν τις καρδιές μας, και όλοι ενωμένοι με αγάπη, θα ξεκινήσωμε με μπροστάρη τον Χριστό να νοιώσωμε πια, πόσο απαραίτητες είναι οι νοσταλγίες μας, για να επικρατήσει εις τον κόσμον το ΄΄ επί γης ειρήνη ΄΄, η ενότητα, η αγάπη που είναι οι διακαείς πόθοι όλων μας.

Να διώξωμε τους εγωισμούς που κρατούν σε διαρκή επιφυλακή τα έθνη, και σε ένα θανάσιμο φόβο τους λαούς. Στην μικρή διάρκεια της ζωής μας η καρδιά πολλές φορές δεν τείνει να γνωρίσει και να ακολουθήσει το αληθινό, το δίκαιο, το καλό, τότε προς τα πού πορεύεται;

Και αν ο άνθρωπος σήμερα βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση της χαράς, και ζητά την ευτυχία, και αλογίστως ίσως τις απολαύσεις, δεμένος πίσω από το άρμα της ατομικότητος, δυστυχώς τόσο πιο λίγο ευχαριστημένος και ικανοποιημένος είναι.

Ένας μεγάλος πολιτικός έγραψε: «Είμαι πια γέρος. Η ζωή έχασε για μένα πια κάθε της νόημα. Είμαι έτοιμος να κάνω το μοιραίο βήμα του θανάτου προς ένα άγνωστο. Φίλε μπορείς να μου δώσεις έστω και μια αχτίδα ελπίδος».

Αν παρατηρήσωμε τους ανθρώπους της σημερινής εποχής, θα δούμε να τους τυλίγει μια φοβερά μοναξιά.

Είναι καιρός να πάρωμε κάποια στροφή. Να μεταμορφώσωμε τον πόνο σε πίστη, και να πλημμυρίσει η ψυχή μας με αγάπη για κοινωνική προσφορά.

Έτσι λοιπόν αν Θείοι πόθοι και σκέψεις αγνές κυριαρχούν στις καρδιές μας, θα τις γεμίζουν με την πιο χαρούμενη και ασφαλή ελπίδα.

Κουρασμένοι ιχνηλάτες της επιγείου οδοιπορίας, ψυχές θλιμμένες, συνειδήσεις φιμωμένες, μην σταματείστε. Συνεχείστε, τον αγώνα. Κι αν το καμίνι του πόνου και της οδύνης σας καίει, προχωρήστε. Με συνοδίτη τον Χριστό αντισταθείτε. Φτάνει κανείς να επαγρυπνεί.

Η ζωή δεν μπορεί να χάσει την ανθρωπιά της, όταν πάνω και πέρα από τις θλίψεις και στεναχώριες, κυριαρχεί η πεποίθησις ότι είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας του Αληθινού Θεού. Οι Μάρτυρες μέσα σε πυρακτωμένα σίδερα, σε κοχλάζοντας λέβητες με πίσσα, σε παντός είδους ανηλεή βασανιστήρια δεν  λύγισαν.

Οι μεγαλύτεροι μουσικοσυνθέτες συνέθεσαν τις ωραιότερες μελωδίες τους και συμφωνίες τους μέσα στην λύπη και τον πόνο.

Οι μεγάλοι ποιητές έγραψαν τα ωραιότερα ποιήματα, τις περισσότερες φορές έγκλειστοι μέσα σε μια προσωπικά ατομική μελαγχολική φυλακή.

Εσύ Θεέ μου δύνασαι να απαλύνεις τον πόνο, να δροσίσεις τις φλογισμένες καρδιές μας, να φέρεις την γαλήνη στα ταραγμένα έθνη. Εσύ και μόνο Εσύ.

 

                                                                                      04-07-2011