«Όση απ’ τους οφθαλμού μας απόσταση οπτική από τον ουρανό μας χωρίζει κι εξαπλάσια τη λογιάσεις, τόσο εκτείνεται και σε ίσα κόβει μέρη καθέναν  από τους δύο αστερισμούς. Τον έναν τον καλούνε κύκλο των ζώων. Γιατί πράγματι εκεί είναι στεριωμένα ο Καρκίνος και πάνω ο Λέοντας κι κατόπιν αποκάτω η Παρθένος και πάνω οι Χηλές και ο Σκορπιός ο ίδιος κι ο Τοξότης κι ο Αιγόκερος  και πάνω στον Αιγόκερο ο Υδροχόος και κάτω απ’ αυτόν οι αστερογέμιστοι Ιχθύες κι ο Κριός συνέχεια. Κατόπιν του ο Ταύρος και πάνω από τον Ταύρο οι Δίδυμοι. Κι ο Ήλιος στη διάρκεια του κάθε χρόνου από τα δώδεκα ζώδια αυτά περνάει και καθώς διαγράφει γύρωθέ τους τον κύκλο του, αυξαίνουν οι τέσσερες του έτους εποχές, που πλήθιους καρπούς φέρνουν. Όσο απ’ τον βαθύ κάτω ωκεανόν βυθίζεται ο κύκλος, τόσον υψωμένον πάνω απ’ τη γη τον βλέπουμε. Σε κάθε νύχτας το μάκρος έξι ζώδια δύουν και τ’ άλλα έξι ανατέλλουνε και η διάρκεια της νύχτας είναι όσον είναι του κύκλου το μισό πάνω απ’ τη γη υψωμένο»

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΙΟΣΗΜΑ

ΑΡΑΤΟΥ ΣΟΛΕΩΣ Α´

Αστερισμός του Κριού.

Στη Μακεδονία, σύμφωνα με το μύθο κυριαρχούσε ο βασιλιάς Βισάλτης, παιδί του Ήλιου και της Γαίας. Ο Βισάλτης είχε μια πανέμορφη κόρη την Θεοφάνη που την ερωτεύτηκε παράφορα ο Ποσειδώνας και την έκλεψε. Την μετέφερε σε ένα απόμακρο νησί και την μεταμόρφωσε σε προβατίνα και τον εαυτό του σε κριάρι. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε το κριάρι με τη χρυσή προβιά γνωστό σαν το χρυσόμαλλο κριάρι που έστειλε η Νεφέλη, μητέρα του Φρίξου και της Έλλης, , για να τα γλυτώσει από το θάνατο που τους ετοίμαζε η μητριά τους Ινώ. Το φτερωτό κριάρι πήρε στη ράχη του τα δύο παιδιά και πέταξε για την Κολχίδα. Δυστυχώς η μικρή Έλλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί γερά και έπεσε στη θάλασσα. Το σημείο αυτό ονομάστηκε από τότε Ελλήσποντος. Ο Φρίξος όταν έφθασε ασφαλής στην Κολχίδα. θυσίασε το κριάρι στους Θεούς και το δέρας του το χάρισε στο βασιλιά της χώρας, Αιήτη. Είναι το γνωστό από την Αργοναυτική εκστρατεία ‘χρυσόμαλλο δέρας’ που άρπαξε ο Ιάσωνας και οι Αργοναύτες.

Αστερισμός του Ταύρου.

Ο Ταύρος συμβολίζει τον λευκό ταύρο που έστειλε ο Δίας για να απαγάγει την Ευρώπη, που έπαιζε με τις φίλες της, στις ακτές της Φοινίκης και να την μεταφέρει στην Κρήτη.

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο λευκός ταύρος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Δία μεταμορφωμένο. Οι Πλειάδες αντιπροσωπεύουν τις επτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης. Οι επτά κόρες (Αλκυόνη, Ηλέκτρα, Μαία, Μερόπη, Ταϋγέτη, Κελαινώ και Αστερόπη), μαζί με τους γονείς τους απεικονίζονται στον ουρανό, επειδή απέκτησαν δόξα και φήμη σαν σύζυγοι και μητέρες θεών, ημίθεων και ηρώων. Το σμήνος των Πλειάδων ο λαός μας το ονομάζει και Πούλια.

Οι Υάδες, το άλλο αστρικό σμήνος στον αστερισμό του Ταύρου, αντιπροσωπεύει και αυτό τις άλλες επτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, που είναι γνωστές και σαν Ατλαντίδες. Τα ονόματά τους ήταν Αμβροσία, Αισούλα, Διώνη, Ευδώρα, Κορωνίδα, Θυώνη (ή Θυρένη) και Πολυξώ. Αυτές μεγάλωσαν και καθοδήγησαν τον Διόνυσο.

Σήμερα είναι ο τρίτος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου, ενώ από το 3.700 π.Χ. περίπου μέχρι το 1.500 π.Χ., ήταν ο πρώτος. Λόγω της μεταπτωτικής κίνησης παραχώρησε την θέση του πρώτα στον αστερισμό του Κριού και στην συνέχεια στον αστερισμό των Ιχθύων.

Αστερισμός των Διδύμων

Ο αστερισμός των Διδύμων συνδέεται με τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι Ρωμαίοι ταυτοποιούσαν τους Διδύμους με τον Ρωμύλο και τον Ρέμο, τους αδελφούς οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση θεμελίωσαν τη Ρώμη. Τα βασικά αστέρια του αστερισμού, ο α και ο β των Διδύμων, είναι τόσο λαμπρά και τόσο κοντά το ένα στο άλλο, που αυτόματα έρχεται στο μυαλό η λέξη Δίδυμοι. Εκείνο όμως που τους έκανε να μείνουν αθάνατοι είναι η αγάπη και η εξαιρετική φιλία τους, που ακόμη και αυτός ο θάνατος δεν κατάφερε να τους χωρίσει. Σε μια συμπλοκή σκοτώθηκε ο θνητός Κάστορας. Ο αθάνατος Πολυδεύκης ζήτησε τότε από τον πατέρα του Δία να γίνει και αυτός θνητός και να ακολουθήσει την τύχη του αδελφού του στον κάτω κόσμο. Την αρχική άρνηση του Δία έκαμψε τελικά η βαθιά αδελφική αγάπη του Πολυδεύκη για τον Κάστορα. Έτσι ο Δίας έκανε και τους δύο αθάνατους, τοποθετώντας τους στον ουρανό.

Αστερισμός του Καρκίνου

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ο αστερισμός αυτός παριστάνει τον Κάβουρα, τον οποίο έστειλε η θεά Ήρα για να παρενοχλεί τον Ηρακλή στην διάρκεια της πάλης του με την Λερναία Ύδρα. Επειδή ο Ηρακλής ήταν καρπός του παράνομου δεσμού της Αλκμήνης με τον Δία, η Ήρα πάντοτε φρόντιζε να δημιουργεί προβλήματα στον ήρωα. Έτσι ο Καρκίνος παρεμπόδιζε τον Ηρακλή δαγκώνοντας συνεχώς το πόδι του. Ο ήρωας συνέθλιψε τον Καρκίνο πατώντας τον και στη συνέχεια σκότωσε τη Λερναία Ύδρα. Η Ήρα για να τον τιμήσει για τις υπηρεσίες του, τον τοποθέτησε στον ουρανό.

Αστερισμός του Λέοντος

Στην Ελληνική Μυθολογία συνδέεται με το λιοντάρι της Νεμέας, που αποτελεί τον πρώτο άθλο του Ηρακλή. Ζούσε στα δάση της Νεμέας και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές. Το δέρμα του ήταν αδιαπέραστο και έτσι ο ήρωας, προκειμένου να το σκοτώσει, αναγκάστηκε να το πνίξει. Όλοι οι άτλαντες του ουρανού εμφανίζουν τον ήρωα να φοράει ή να κρατάει την λεοντή. Επειδή το λιοντάρι είχε αθάνατη φύση, οι θεοί το έφεραν πάλι στην ζωή σαν αστερισμό του ουρανού.

Αστερισμός της Παρθένου

Για την Ελληνική Μυθολογία συμβολίζει την Περσεφόνη, κόρη του Δία και της Δήμητρας. Την Περσεφόνη άρπαξε και έκανε γυναίκα του ο θεός του Άδη, Πλούτωνας. Θυμωμένη η Δήμητρα πρόσταξε τη Γη να μη ξανακάνει καρπούς. Η καταστροφή ήταν μεγάλη και με την μεσολάβηση του Δία, ο Πλούτωνας συμφώνησε έξι μήνες η Δήμητρα να βρίσκεται μαζί του στον Άδη (χειμώνα και φθινόπωρο) και τον υπόλοιπο χρόνο (άνοιξη και καλοκαίρι) μαζί με την μητέρα της στον Όλυμπο.

Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, η οποία συνδέει τον αστερισμό της Παρθένου με εκείνο του Βοώτη και της Μικρής Άρκτου. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Διόνυσος δίδαξε στον βασιλιά της Βοιωτίας Ικάριο (κατά άλλους ένα κοινό θνητό) τον τρόπο παρασκευής του κρασιού. Γύριζε λοιπόν με την άμαξά του όλες τις πόλεις της Ελλάδας, προσφέροντας στους ανθρώπους το θαυμάσιο ποτό του. Σε κάποιο από τα μέρη που επισκέφθηκε, μεθυσμένοι χωρικοί τον σκότωσαν. Όταν έμαθε η κόρη του Ηριγόνη τον άτυχο θάνατο του πατέρα της, τα καυτά της δάκρυα συγκίνησαν τόσο πολύ τον Διόνυσο, που τους μεταμόρφωσε σε αστερισμούς.

Η κόρη έγινε ο αστερισμός της Παρθένου, ο πατέρας της ο αστερισμός του Βοώτη, ενώ η αμαξά του ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου. Επειδή η κόρη κατά την διάρκεια της έρευνάς της για να βρει τον πατέρα της είχε μαζί της μερικά στάχυα σταριού, στους Αστρονομικούς Άτλαντες εικονίζεται να κρατάει στο χέρι της ένα στάχυ. Η θέση του συμπίπτει με το αστέρια της Παρθένου.

Αστερισμός του Ζυγού

Είναι ο μόνος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου που δεν έχει μορφή προσώπου ή ζώου. Αρχικά ο Ζυγός εθεωρείτο μέρος του Σκορπιού. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο α του Σκορπιού ονομάζεται Zubenelgenubi, δηλαδή νότια δαγκάνα, ενώ ο β του Σκορπιού Zubeneschamali, που σημαίνει βόρεια δαγκάνα. Πολύ νωρίς, από τους Αιγυπτίους ή πιθανώς την εποχή του Ίππαρχου, αρχίζει να ξεχωρίζει από τον Σκορπιό και παίρνει το όνομα Ζυγός. Επειδή στους Ρωμαϊκούς χρόνους, ο ζυγός αποτελούσε το σύμβολο της ισορροπίας και της δικαιοσύνης, κρίθηκε σαν το πλέον κατάλληλο όργανο για να συμβολίζει την διάβαση του Ηλίου από το γ΄, το σημείο που αντιστοιχεί στην φθινοπωρινή ισημερία. Σήμερα, λόγω της μετάπτωσης, η ισημερία αυτή έχει μετατοπιστεί από τον Ζυγό στον αστερισμό της Παρθένου.

Αστερισμός του Σκορπιού

Η παρουσία του Σκορπιού στον ουρανό συνδέεται με τον κυνηγό Ωρίωνα. Σύμφωνα με τον μύθο ο Ωρίωνας, συνοδός της Αρτέμιδος στα κυνήγια της, ερωτεύθηκε την θεά. Ο Απόλλωνας δεν ενέκρινε τον δεσμό τους και έστειλε τον Σκορπιό να εξοντώσει τον Ωρίωνα. Ο ένας σκότωσε τον άλλο και ο Δίας τους τοποθέτησε στον ουρανό μακριά τον ένα από τον άλλο . Μια παραλλαγή του μύθου αναφέρει ότι τον δαγκωμένο από τον Σκορπιό Ωρίωνα, προσπάθησε να σώσει ο Ασκληπιός. Ο Δίας ήταν τόσο πολύ θυμωμένος, που με ένα φοβερό κεραυνό εξόντωσε και τους τρεις. Μετατράπηκαν όλοι σε αστερισμούς, με τον Ασκληπιό να παίρνει τη μορφή του Οφιούχου. Υπάρχει και άλλη εκδοχή η οποία αναφέρει ότι ο Σκορπιός στάλθηκε από την Γη, επειδή ο Ωρίωνας κυνηγούσε τα ζώα της.

Αστερισμός του Τοξότη

Στους αστρικούς χάρτες εικονίζεται σαν Κένταυρος που κρατάει ένα τόξο, με το βέλος του οποίου σημαδεύει τον γειτονικό αστερισμό του Σκορπιού. Η μορφή του Κένταυρου του μυθικού αυτού πλάσματος, με σώμα αλόγου από τη μέση και πίσω και ανθρώπου από την μέση και πάνω, εμφανίζεται επίσης και στον αντίστοιχο αστερισμό του Κένταυρου. Εκεί όμως αντί για τόξο κρατάει λόγχη. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τον Κένταυρο Χείρωνα, τον σοφό δάσκαλο πολλών μυθικών μορφών της αρχαιότητας.

Οι Κινέζοι στην θέση του Τοξότη έχουν τοποθετήσει μια τίγρη, η οποία αποτελεί μια από τις μορφές του ζωδιακού τους κύκλου. Ο Ιούλιος Σίλλερ (Julius Schiller), στην αποτυχημένη του προσπάθεια να εκχριστιανίσει τον ουρανό, τοποθέτησε στην περιοχή αυτή τον Ευαγγελιστή Ματθαίο. Οι Βαβυλώνιοι στην θέση του αστερισμού αυτού, έβλεπαν τον βασιλιά του πολέμου Nergal, τον οποίο παρουσίαζαν με την μορφή ενός Κένταυρου.

Αστερισμός του Αιγόκερω

Στον Άρατο εμφανίζεται για πρώτη φορά ο αστερισμός αυτός με το όνομα Αιγόκερως. Στην Ελληνική μυθολογία υπάρχουν διάφορες εκδοχές που αναφέρονται στο μυθικό αυτό πλάσμα, που έχει σώμα και κεφαλή κατσίκας και ουρά ψαριού. Αποτελεί μεταμόρφωση του τραγοπόδαρου θεού Πάνα, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τον γίγαντα Τυφώνα, την περίοδο της Γιγαντομαχίας. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο Αιγόκερως ήταν γιος του Δία και της γυναίκας του Πάνα, Αίγης. Κατά μια άλλη άποψη συμβολίζει την αίγα Αμάλθεια η οποία έθρεψε με το γάλα της το Δία.

Αστερισμός του Υδροχόου

Ο αστερισμός αυτός συνδέεται από την αρχαιότητα με νερά, βροχές και πλημμύρες. Οι Αιγύπτιοι τον ονόμαζαν Ramman που σημαίνει «θεός της καταιγίδας», επειδή όταν ο Ήλιος έμπαινε στον Υδροχόο οι πλημμύρες του Νείλου ήταν καθημερινό γεγονός.

Στην ελληνική μυθολογία ο Υδροχόος παριστάνει τον Γανυμήδη, ένα από τους πιο όμορφους νέους της αρχαιότητας. Ο Δίας μεταμορφωμένος σε αετό άρπαξε τον νέο και τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου τον έκανε οινοχόο των θεών. Η Ήβη, κόρη της Ήρας, ζήλεψε τον νεαρό Γανυμήδη που της πήρε την θέση που αυτή κατείχε μέχρι τότε και μαζί με την μητέρα της πίεσαν το Δία να απομακρύνει από τον Όλυμπο τον όμορφο νέο. Έτσι ο Δίας τον τοποθέτησε στον ουρανό σαν αστερισμό.

Αστερισμός των Ιχθύων

Στους διάφορους χάρτες του ουρανού ο αστερισμός αυτός αντιπροσωπεύεται από δύο ψάρια, των οποίων οι ουρές είναι δεμένες με ένα σχοινί. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία τα δύο ψάρια παριστάνουν την Αφροδίτη, την θεά της αγάπης και τον φτερωτό γιό της τον Έρωτα. Κατά την διάρκεια της Γιγαντομαχίας μαζί με τους άλλους θεούς, εγκατέλειψαν και αυτοί τον Όλυμπο. Κυνηγημένοι από τον γίγαντα Τυφώνα έφθασαν πρώτα στην Αίγυπτο και στην συνέχεια στον Ευφράτη ποταμό. Για να γλιτώσουν από την καταδίωξη του Τυφώνα έπεσαν στον Ευφράτη και τον διέσχισαν μεταμορφωμένοι σε ψάρια. Κατά μια άλλη εκδοχή οι θεότητες των θαλασσών για να βοηθήσουν την Αφροδίτη και τον γιο της από τα φουσκωμένα νερά του ποταμού, τους έστειλαν δύο ψάρια. Τα ψάρια συνδέονταν μεταξύ τους με ένα σκοινί, από το οποίο κρατήθηκαν μητέρα και γιος για να διασχίσουν τον ποταμό. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης οι θεοί τοποθέτησαν τα δύο ψάρια στον ουρανό.

Στον αστερισμό των Ιχθύων το έτος 7 π.Χ. συνέβη ένα ασυνήθιστο γεγονός. Έγινε η σύνοδος των πλανητών Δία και Κρόνου, ενώ λίγους μήνες αργότερα προσετέθη και ο Άρης. Ορισμένοι αστρονόμοι θεωρούν την σύνοδο (ευθυγράμμιση) των πλανητών αυτών, σαν το αστέρι της Βηθλεέμ. Παρόλο το μέγεθός του, ο αστερισμός δεν περιέχει σημαντικά αστρονομικά αντικείμενα, παρά μόνο μερικά αστέρια και λίγους αμυδρούς γαλαξίες.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ- WINDOWS LIVE

Φτερούγισμα

Αγνάντεψε, όσο μπορείς, ταξιδευτή του κόσμου

κι αν στο κρεβάτι ανήμπορος, ποτέ μην παραιτείσαι

τόση ομορφιά αλάλητη δεν γίνεται ν’ αφήσεις…

Μίλα στα όντα τ’ ουρανού, φωτόλουστα αστέρια,

ζωγράφισέ τα στην καρδιά, για να τα ψηλαφήσει,

να ονειρευτεί το άπειρο κάλλος του Θείου κόσμου.

Σε γαλαξίες μακρινούς μέθυσε με τις αύρες

και πριν ροδίσει η αυγή στης Άρκτου το παλάτι,

Ελίκης πολυάστερης, των ναυτικών σημάδι,

άκου παρθενογέννητο του πόθου το τραγούδι.

Σιμά της η μικρότερη Κυνόσουρα, πιο σκούρα

ψάχνει το μέλι τ’ ουρανού και τα γλυκά τα ρόδα.

Εκεί κοντά τους στέκεται Δράκοντας ο πελώριος,

σαν φουσκωμένος χείμαρρος δρομίζει ανάμεσά τους.

Έπειτα ζύγωσε να ιδείς τον κουρασμένο άνδρα,

που στέκεται γονατιστός με χέρια υψωμένα.

Σιμά του και ο Στέφανος, λαμπρόφωτος, πανώριος,

για χάρη βρέθηκε ψηλά της Αριάδνης κόρης.

Του Οφιούχου γύρεψε το λαμπερό παλάτι

και των Χηλών το πέρασμα το φτωχοφωτισμένο.

Πιο κάτω ο Αρκτοφύλακας, που λέγεται Βοώτης,

άρμα της Άρκτου φαίνεται ν’ αγγίζει ακροβατώντας.

Περίλυπη, ολόφωτη, στάχυ βαστά στο χέρι,

Παρθένος αγλαόκαρπος, στο πλάι τους κοιμάται.

Χαιρέτισε τους Δίδυμους, που σφιχταγκαλιασμένοι

στραμμένο έχουν μέτωπο προς την μεγάλη Άρκτο.

Καρκίνο και τον Λέοντα, που είναι στεριωμένοι

πάντα στον ίδιο άξονα και φωτοκουβεντιάζουν.

Ακόμα τον Ηνίοχο και την Ωλένια Αίγα,

που ο μύθος λέει βύζαξε τον κοσμοσείστη Δία.

Τον Ταύρο τον πανέμορφο, που τις Υάδες φέρνει

στο μέτωπο, άστρα φωτεινά, πανάκριβα στολίδια.

Άγγιξε με τα χέρια σου τους ώμους του Κηφέα

ο ίδιος αλυσόδεσε την κόρη του Ανδρομέδα

της μάνας της Κασσιέπειας, πληρώνοντας ασέβεια.

Κι οι αλυσίδες την κρατούν  ακόμα εκεί δεμένη…

Πλησίασε τον Πήγασο, τον ιερό τον ίππο·

λείπουν τα πίσω πόδια του, καθώς στον Ελικώνα

το βράχο με τις πίσω οπλές χτύπησε και αμέσως

νερό μπουρμπούλισε άφθονο, γάργαρο και Ιπποκρήνη

ονοματίσαν την πηγή οι λιγοστοί ποιμένες.

Ψάξε Κριού αστερισμό, άφεγγος πάντα είναι,

όταν στο μέγα πέλαγος λαμπροφωτά η Σελήνη.

Ωρίωνα, το γίγαντα, το σκύλο τον φρουρό του

και είναι η κοιλιά του σκοτεινή, μα ολόφλογο αστέρι

έχει στην κάτω σαγονιά, που Σείριο τ’ ονομάζουν.

Στο μεσονύχτι δρόμιζε, τους λαμπερούς Ιχθύες

χάϊδεψε με το βλέμμα σου· να φύγουν τα δεσμά τους

μάταια αιώνες προσπαθούν, δεν μπόρεσαν ακόμη.

Κοντά τους κι ο Γοργοφονιάς, ο Θεϊκός Περσέας,

που έχει στραμμένο πάντοτε το βλέμμα του στο Κήτος.

Κοιμήσου στα Θεόμορφα κορίτσια, τις Πλειάδες·

μικρός ο χώρος που κρατούν, μα ωστόσο ξακουσμένες

και είν’ εφτά τον αριθμό, μα πιο γλυκιά η Μαία.

Τον Κύκνο τον γοργόδρομο, μοιάζει σα να πετάει,

τον σκοτεινό Αιγόκερω και το λαμπρό Υδροχόο,

σαν καταρράχτης που κυλά διαμάντια στον αιθέρα…

Μη σε τρομάξει του Σκορπιού λαμπρόφωτο κεντρί του,

μονάχα ο Ωρίωνας τρέμει το τσίμπημά του.

Της Ύδρας φοβερή μορφή η φωτεινή ουρά της,

στου Κένταυρου το πέρασμα δειλά αργοσαλεύει.

Εκεί ψηλά μην ξεχαστείς, θερμά παρακαλώ σε·

με τον μεγάλο μηνυτή, τον αετό του Δία,

στείλε ουράνιο άγγελμα στα χωματένια όντα.

Έπειτα βέλος πύρινο ρίξε άπ’ του Τοξότη

τη φωτεινή φαρέτρα του, η γης να λαμπαδιάσει.

Πάρε οδηγό τον Δέλφινα, το δρόμο να σου δείξει,

και την πολύαστρη Αργώ, σε πέλαγο αφρισμένο

με του Νοτιά τους ψίθυρους, του Ζέφυρου τα χάδια,

ταξίδεψέ την να χαρούν ξανά οι Νεροκόρες…

Σεργιάνισε όπου αγαπάς κι όσο κρατά ο νους σου.

Τραγούδησε την ομορφιά, τραγούδησε ν’ ακούσω,

μέχρι να νιώσεις την πνοή, τη φλογερή ανάσα

και τη ζωή να σπαρταρά στο παγωμένο χέρι.

Άνοιξε τις φτερούγες σου στο κύκνειο πέταγμά σου,

ζωγράφισε τα θαύματα, του Πλάστη τα στολίδια,

προτού ντυθεί τον πέτρινο χιτώνα το κορμί σου…

απόσπασμα από την ποιητική συλλογή ‘Δροσοφίλημα’